Nίκος Δήμου
HMEPOΛOΓIOΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΚΟΝΤΡΕΣ.
Οι δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες των 4T δεν είναι ένας αφηρημένος αριθμός.
Είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι που πολλές φορές μας χαιρετούν στο δρόμο.
Αλλες φορές μας σταματάνε για να μας πούνε τις παρατηρήσεις, τις απόψεις,
τα παράπονά τους. (Γι? αυτό καδράρει τις φωτογραφίες μας ο K. K., ώστε να
μην μπορούμε να περάσουμε απαρατήρητοι_). Αλλοτε πεζοί, άλλοτε με μηχανή κι
άλλοτε σε διπλανό αυτοκίνητο, οι αναγνώστες είναι πάντα δίπλα μας. Μας
ξέρουν χωρίς να τους ξέρουμε. Μπορούν λοιπόν ανώνυμοι να μας παρατηρούν και
να κρίνουν τη συμπεριφορά μας ή τον τρόπο που οδηγούμε. (Να γιατί δε μου
αρέσει η δημοσιότητα - είσαι συνεχώς στο στόχαστρο).
Πολλοί νομίζουν ότι όποιος γράφει σε περιοδικό αυτοκινήτου, πρέπει να
οδηγεί «σαν ραλίστας». Που γι? αυτούς σημαίνει να κάνει σφήνες, κόντρες,
επικίνδυνα προσπεράσματα και άλλα καουμποϊλίκια. Ίσως δεν ξέρουν ότι οι
πραγματικοί ραλίστες, οι οδηγοί αγώνων, όταν κινούνται στο δρόμο, οδηγούν
πολύ συντηρητικά και προσεκτικά. Δεν έχουν ανάγκη να πείσουν, ούτε θέλουν
να αποδείξουν κάτι. Αλλωστε εκτονώνονται τόσο πολύ στις πίστες ή στις
ειδικές διαδρομές, που δεν τους περισσεύει επιθετικότητα για τις
καθημερινές μετακινήσεις.
Το ίδιο, σε μικρότερο βαθμό, ισχύει και για τους ανθρώπους που ασχολούνται
συστηματικά με το αυτοκίνητο. Όταν κάθε μέρα κάνεις άγριες εκκινήσεις για
να μετρήσεις 0-100, γιατί να τις επαναλάβεις και στα φανάρια;
Έπειτα, κάθε δρόμος δεν προσφέρεται για γρήγορο οδήγημα. Αν δεν είναι
σωστές οι συνθήκες, αν δε νιώθεις άνετα, δεν το ευχαριστιέσαι κι όλας. H
ουσία της γρήγορης οδήγησης είναι να μπορείς να κρατήσεις ένα ρυθμό που να
δένει τη χορογραφία του δρόμου με το εσωτερικό σου κέφι. Αν δεν υπάρχει ο
δρόμος (ή το κέφι) τότε γιατί να τρέχεις - με το ζόρι και την ψυχή στα
δόντια;
Τα γράφω όλα αυτά για να εξηγήσω γιατί σπάνια οδηγώ επιθετικά - εκτός αν
είμαι πολύ εκνευρισμένος (και τότε κακώς το κάνω). Και γιατί πολλές φορές
απογοητεύω αυτούς που με προκαλούν για κόντρες - ιδιαίτερα μέσα στην πόλη.
Είμαι σίγουρος ότι ανάμεσα σε πολλούς που με έχουν προκαλέσει τα τελευταία
χρόνια, μερικοί θα ήταν αναγνώστες του περιοδικού και της στήλης. Και
μπορεί να σκέφτηκαν μέσα τους: «κρίμα στο αυτοκίνητο» ή «μπα, έτσι οδηγεί
αυτός;»
Λυπάμαι. Οδηγώ γρήγορα μόνον όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις: δρόμος και
κέφι. Τότε χαίρομαι και έναν ωραίο ανταγωνισμό - με όλους τους κανόνες της
ιπποσύνης. Αλλά να κάνω κόντρες σε αντίξοες συνθήκες - π.χ. μέσα στην πόλη
- με κίνδυνο να την πληρώσει κάποιος αθώος, το θεωρώ εγκληματικό. Ένας νέος
άνθρωπος (άσχετος - περνούσε με τη μηχανή του) σκοτώθηκε πρόσφατα από μία
κόντρα: Mercedes εναντίον Porsche στην οδό Σταδίου! Ένας άνθρωπος έχασε τη
ζωή του επειδή δύο ανεγκέφαλοι θέλαν να δείξουν ότι είναι εφάμιλλοι του
Ayrton Senna μέσα στο κέντρο της Αθήνας!
ΠΟΙΟΙ EINAI OI ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΙΠΠΟΣΥΝΗΣ; Όπως οι παλιοί ιππότες μονομαχούσαν
πάντα σύμφωνα με ένα αυστηρό τυπικό - θεωρώ ότι και οι κάτοχοι
μηχανοκίνητων ίππων πρέπει να ανταγωνίζονται με βάση ορισμένες αρχές. Οι
δικές μου είναι οι ακόλουθες:
H πρώτη: δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να θέτει κανείς σε κίνδυνο ζωές.
Ανθρώπινες καταρχήν - αλλά όχι μόνο. Έχω ξαναγράψει γι? αυτούς που τρέχουν
νύχτα σε έρημους δρόμους προαστίων ξεκοιλιάζοντας γάτες και σκύλους.
H δεύτερη: δεν ανταγωνίζομαι όταν έχω επιβάτες. Δε μου φταίνε τίποτα οι
άνθρωποι να τους τρομάξω ή να τους ζαλίσω.
H τρίτη: δεν πρέπει να ανταγωνίζεσαι αυτοκίνητα με μικρότερη ιπποδύναμη.
Μόνο ισοδύναμα - ή και ανώτερα. Αλλιώς δεν κάνεις επίδειξη οδηγητικής
τεχνικής, αλλά χρημάτων. Και ο πιο άσχετος θα πάει πιο γρήγορα με Ferrari
παρά με Skoda.
H τέταρτη: ο καλός οδηγός φαίνεται στις στροφές. Στην ευθεία φαίνεται
περισσότερο το αυτοκίνητο.
H πέμπτη: ο καλός οδηγός - όπως κι ο καλός αθλητής - ξέρει να χάνει.
Ανοίγει αμέσως δρόμο να τον προσπεράσουν.
Έχω διαπιστώσει πάντως ότι οδηγώ πιο γρήγορα όταν έχω μικρό αυτοκίνητο.
Γενικά η ταχύτητά μου δεν είναι ανάλογη (για να μην πω ότι είναι
αντιστρόφως ανάλογη) με την ιπποδύναμη του αυτοκινήτου μου. Το μικρό το
οδηγώ στα 9/10, ενώ το μεγάλο - και δυνατό - ούτε στα 6/10. Το γιατί είναι
απλό: η καλύτερη τέχνη γίνεται με τα λίγα μέσα.
Κι όσο πιο δυνατό είναι το αυτοκίνητο, τόσο λιγότερο κάνω κόντρες. Με τι να
κοντραριστείς, όταν οδηγείς μία Porsche Carrera; Εύκολα βρίσκονται οι
Ferarri;
ΠΟΣΟ KANEI 0-100; H βασική σας ερώτηση κάθε φορά που με συλλαμβάνετε να
οδηγώ ένα νέο μοντέλο.
Μανία με τα νούμερα! Έχουμε περάσει στην εποχή όπου όλα κρίνονται με
αριθμούς: οι εκπομπές του ραδιοφώνου με την ακροαματικότητα, της τηλεόρασης
με τη θεαματικότητα, τα περιοδικά με την αναγνωσματικότητα και την
κυκλοφορία, τα αυτοκίνητα με τις επιδόσεις, τα στερεοφωνικά με τα Watt -
ακόμα και οι υπολογιστές, στα ειδικά περιοδικά, κρίνονται με την ταχύτητά
τους. (Μετρήσεις winbench, benchmark, κ.λπ.).
Το πόσο μπορούν να εξαπατούν αυτοί οι αριθμοί, είναι αδιανόητο. Σε μερικά
θέματα μάλιστα είναι δείκτες του χειρότερου (π.χ. στην τηλεόραση - συνήθως
οι πρώτες σε θεαματικότητα εκπομπές είναι ποιοτικά άθλιες). Αλλά και στο
χώρο της τεχνικής συχνά εκφράζουν μισές αλήθειες. Τι να τον κάνεις έναν
ενισχυτή 200 X 200 W όταν ο ήχος που βγάζει είναι ρηχός και στεγνός; Κι ένα
αυτοκίνητο που επιταχύνει γρήγορα, αλλά δεν έχει κράτημα, σωστό τιμόνι και
φρένα, είναι άχρηστο. Στην πράξη θα μείνει πίσω σε σχέση με ένα άλλο που
είναι πιο αργό, αλλά μπορεί να βγάλει τη δύναμή του στο δρόμο.
Κι όμως όλοι επηρεάζονται από τα νούμερα και ψάχνουν συνεχώς να βρουν το
πιο γρήγορο και το πιο δυνατό. Είναι κάτι σαν ξόρκι αυτοί οι αριθμοί, σαν
μαγική συνταγή που χαρίζει δύναμη και στον κάτοχο του μηχανήματος. Στα
αυτοκίνητα ήταν έτσι από παλιά- τώρα όμως ο αγώνας δρόμου μεταφέρεται και
σε άλλους χώρους, όπως τους υπολογιστές. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι
αγώνες ταχύτητος γίνονται εκεί. Οι κατασκευαστές το έχουν καταλάβει και
πουσάρουν τα μηχανήματα που στέλνουν για τεστ - ώστε να βγάλουν εντυπωσιακά
αποτελέσματα!
MIA KAI ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ: Παλιά, απ? αυτή τη στήλη, είχα πικράνει την
αντιπροσωπεία της Canon στην Ελλάδα για κάτι προβλήματα που είχα με έναν
εκτυπωτή της. Δίκαιον είναι λοιπόν να πω τώρα μία καλή κουβέντα για έναν
καινούργιο εκτυπωτή που χρησιμοποιώ: πρόκειται για τον έγχρωμο Canon
BJC-600. Το μηχάνημα είναι άριστο, η ποιότητα του χρώματος εντυπωσιακή (αν
μάλιστα αναλογιστεί κανείς την πολύ λογική τιμή - και το χαμηλό κόστος
αντιτύπων) και η υποστήριξη της Informa A.E., άψογη.
ΚΑΘΕ XPONO ΣΑΣ ΑΝΑΦΕΡΩ TA ΔΕΚΑ ΠΡΩΤΑ αυτοκίνητα που διαλέγει το βρετανικό
CAR. Οι επιλογές των συντακτών του είναι πάντα ενδιαφέρουσες. Πρωτότυπες
συνήθως και μερικές φορές ιδιόρρυθμες. (Αλλά μήπως δεν είναι η Αγγλία η
γενέτειρα κάθε ιδιορρυθμίας;) Φέτος έχουμε και λέμε (με τη σειρά
παρουσίασης): Bentley turbo R, BMW 325 tds, Caterham Super Sprint, Citroen
Xantia, Fiat Cinquecento, Lancia Delta Integrale, Porsche 911 Carrera,
Renault Clio Williams, Renault Espace, Suzuki Cappuccino. Αν στο τελευταίο
αναρωτηθήκατε «τι είναι αυτό;» σας πληροφορώ (κι εγώ δεν το ήξερα) πως
πρόκειται για ένα μικρό τρικύλινδρο, δωδεκαβάλβιδο κάμπριο που κυκλοφορεί
(λόγω δεξιού τιμονιού) μόνο στην Ιαπωνία και την Αγγλία .
Αν αφαιρέσουμε την Bentley και τα Caterham και Suzuki (για τα οποία δεν έχω
άποψη - υποψιάζομαι όμως πως πρόκειται για τις γνωστές ιδιορρυθμίες) ένιωσα
να με εκφράζουν όλες οι άλλες επιλογές. Ιδιαίτερα πρέπει να υπογραμμίσω το
εκπληκτικό μοτέρ του BMW 325tds (diesel μεν, αλλά με επιδόσεις καλύτερες
από το 320i και ροπή ανώτερη από το 325i!) και την υπέροχη άνεση της
Citroen Xantia. (Κατά τη γνώμη μου το καλύτερο οικογενειακό αυτοκίνητο στην
κατηγορία του).
'Αφησα τελευταία την καινούργια Porsche Carrera γιατί την οδήγησα αυτές τις
μέρες και βρίσκομαι σε αμηχανία. Δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για
να την περιγράψω.
ΟΔΗΓΗΣΑ THN CARRERA KI ΕΚΛΕΙΣΑ ΣΑΝ ΟΔΗΓΟΣ. Ίσως αυτή η φράση να εκφράζει
την αίσθηση που έχω. Δηλαδή μετά απ? αυτό το αυτοκίνητο είναι να αρνηθείς
όλα τ? άλλα. Να πηγαίνεις με λεωφορείο, πατίνι, παπί, πόδια - αλλά να μην
ξαναοδηγήσεις οποιοδήποτε από τα τενεκεδένια κουτιά που αυτοαποκαλούνται
αυτοκίνητα.
Σας τα έχουν γράψει και άλλοι - τι να προσθέσω εγώ; O διεθνής τύπος
εξάντλησε όλα τα επίθετα προσπαθώντας να περιγράψει τη δύναμη, το κράτημα
(ναι! σε Porsche!) την άνεση και την ποιότητα αυτού του τεχνήματος. Πάει η
911 που ξέραμε: στις στροφές τα συγχωρεί όλα!
Το μοντέλο που οδήγησα είχε - δυστυχώς - την έξτρα σπορ ανάρτηση, που, όπως
σωστά έγραψε ο γερμανός δοκιμαστής Wolfgang Koenig: «δεν προσφέρει κανένα
ουσιαστικό πλεονέκτημα, αλλά αποδεκατίζει την άνεση.» Είναι από τις
περιπτώσεις που πληρώνεις παραπάνω για να ταλαιπωρείσαι.
Αλλά όταν γεμίζει το μοτέρ και εκτοξεύεται το αυτοκίνητο - τι αίσθηση! Κι
εκείνος ο ήχος! Πάντα ο εξακύλινδρος boxer ήταν μία υπέροχη μηχανική
μουσική, αλλά τώρα με τις δύο εξατμίσεις έχει γίνει στερεοφωνικός και
τρισδιάστατος. Μία γκαζιά στη νέα Carrera είναι ένεση ζωής.
Ευτυχώς για το εργοστάσιο που είχε φτάσει σε οριακή οικονομική κατάσταση,
το μοντέλο πάει καλά και οι πωλήσεις ξεπέρασαν κατά πολύ τις προβλέψεις. H
Porsche θα συνεχίσει - ανεξάρτητη, υπερήφανη και μόνη.
Απ? όλη την αίσθηση οδήγησης, θα θυμηθώ ακόμα κάτι: το εκπληκτικό
φρενάρισμα. H σοβαρότητα, η ποιότητα, η αποτελεσματικότητα αυτής της
πράξης, εκφράζει, για τη δική μου αντίληψη, την ωριμότητα των δημιουργών
αυτού του αυτοκινήτου. H επιβράδυνση είναι ανώτερη από την επιτάχυνση. Αυτό
θα πει ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΣ._Ν.Δ.
ΛΕΖΑΝΤΕΣ
1. Porsche αγάπη μου. Πλαγιομετωπική όψη.
2. Οπίσθια άποψη. Το μόνο αυτοκίνητο που δεν αναφέρει τη μάρκα του (γράφει
μόνο Carrera).
3. Τα πλαγιαστά φανάρια γίνονται το νέο σύμβολο της μάρκας.
4. Δισκόφρενα σε ιππήλατη άμαξα. «Απόδειξη ότι οι σύγχρονες τεχνολογικές
λύσεις μπορούν να έχουν πολλές εφαρμογές», μου γράφει ο αναγνώστης Σωκράτης
Κιοσσές από τις Σέρρες - που φωτογράφησε στη Βιέννη.